Przełomowa decyzja Sądu Najwyższego w kwestii przelewu wierzytelności przysługujących konsumentowi z klauzuli niedozwolonej na przedsiębiorcę!

Przełomowa decyzja Sądu Najwyższego w kwestii przelewu wierzytelności przysługujących konsumentowi z klauzuli niedozwolonej na przedsiębiorcę!!! Postanowieniem sądu: Przelew wierzytelności przysługujących konsumentowi z klauzuli niedozwolonej na przedsiębiorcę jest DOPUSZCZALNY nawet przed stwierdzeniem jej istnienia przed sądem. Sąd bez względu na to czy powództwo wytoczy pierwotny właściciel polisolokaty, czy przedsiębiorca-cesjonariusz będzie badał wzorzec umowy pod względem naruszania praw konsumenta. W dniu 6 kwietnia 2018 r. Sąd Najwyższy wydał uchwałę (III CZP 114/17) będącą odpowiedzią na zadane kolejno pytania: 1. Czy skuteczne jest rozporządzenie przez konsumenta w drodze przelewu wierzytelnością przyszłą mającą swoje źródło w klauzuli abuzywnej, przed uprzednim stwierdzeniem abuzywności postanowienia umownego przez Sąd? 2. Czy przedsiębiorca, który nabył w drodze przelewu od konsumenta wierzytelność przyszłą mającą swoje źródło w klauzuli abuzywnej może się skutecznie powoływać na zarzut naruszenia art. 385(1) § 1 kc? postanowienie sądu brzmi: Przelew przez konsumenta na przedsiębiorcę wierzytelności mającej źródło w niedozwolonym postanowieniu umownym nie wymaga do swej skuteczności uprzedniego stwierdzenia przez sąd niedozwolonego charakteru postanowienia umownego; taki charakter postanowienia umownego może być stwierdzony w toku postępowania w sprawie o zapłatę wytoczonej dłużnikowi przez przedsiębiorcę, który nabył wierzytelność. Sąd Okręgowy w dniu 30.11.2017 r. zwrócił się do Sądu Najwyższego o wyjaśnienie powyższych zagadnień prawnych w związku z wcześniej toczącym się postępowaniem dotyczącym: Zamknięta przez konsumenta polisolokata została sprzedana kancelarii prawnej na podstawie umowy cesji wierzytelności, ta wystąpiła na drogę sądową, by otrzymać należne środki. W pierwszej instancji sąd uznał, że roszczenia są zasadne, bowiem przelew kancelarii prawnej z tytułu umowy cesji dla konsumenta był skuteczny i ważny. Brak również normy prawnej zakazującej indywidualnej kontroli abuzywności wzorca umowy w toku sprawy wytoczonej przez kancelarie prawną, dochodzącej roszczeń odkupionych od konsumenta. W drugiej instancji z kolei pozwany ubezpieczyciel podniósł nieważność cesji, stwierdził, że kancelaria nie może być stroną w sprawie, bowiem w ich ocenie przelew wierzytelności nie był skuteczny. Ubezpieczyciel zajął stanowisko, iż uprawnienie dochodzenia roszczeń z tego rodzaju wierzytelności ściśle związane jest tylko z osobą konsumenta i nie może on zbywać tego rodzaju wierzytelności. Rozstrzygająca spór uchwała, jednoznacznie stwierdza, że to kancelaria prawna miała w powyższym przypadku rację dochodząc wierzytelności nabytych na podstawie umowy cesji wierzytelności.